Bijna een jaar geleden lag ik in Beatrixoord in haren geveld door acute myelitis transversa oftewel een ontsteking in mijn nekwervel met als gevolg een incomplete dwarslaesie.
Een tijd die ik niet snel weer zal vergeten.
Het was een tijd die mij een heel andere kijk op het leven heeft gegeven. Waar ik in die tijd van genoten heb waren de mooie en bijzondere gesprekken. Veel gesprekken heb ik mogen voeren met laten we haar Roelie noemen. We ontmoetten elkaar toen we ieder in onze rolstoel vrij hard de deur van ons dagverblijf naar binnen rolden. Vanaf dat moment ontstond er een soort band tussen ons. We deelden onze verhalen over ons ziek-zijn en over wat we daarvoor deden in de samenleving. Beiden getrouwd en kinderen en kleinkinderen en allebei volop bezig in de samenleving.
Totdat je leven zomaar totaal anders loopt.
Een ernstige ziekte sluipt zomaar je leven binnen.
Roelie en ik hadden veel gezamenlijk, maar één groot verschil: mijn ziekte was niet levensbedreigend. Die van haar maakte dat haar leven zomaar zou kunnen eindigen.
Ik was in Beatrixoord om te revalideren in de verwachting dat ik progressie zou maken. Roelie was in Beatrixoord om te leren hoe ze de rest van haar leven nog zo goed en zo kwaad als ze kon de overstap van bed naar rolstoel of van rolstoel naar het douchen maken. Haar ziekte zou eindigen in de dood.
Dat maakte dat we veel gesprekken hebben gevoerd.
Als we er doorheen zaten hielpen we elkaar met humor en soms met een traan.
Ik had de moed om aan Roelie te vragen “zie je op tegen de dood?” Ze vertelde mij dat je anders in het leven gaat staan.
Uit eigen ervaring weet ik, vertelde ze, dat er ook prachtige kanten zitten aan het leven in het besef dat iedere dag je laatste kan zijn. Je zegt sneller tegen iemand dat je van hem of haar houdt. Dat je trots op de ander bent. Je ziet scherper welke dingen écht belangrijk zijn in het leven en wat maar bijzaak is. Gesprekken gaan sneller de diepte in. Ruzies praat je sneller uit en je geniet van de kleine dingen in het leven.
Leven in het besef dat het eindig is, kan (hoe moeilijk ook) op een bepaalde manier ook heel rijk zijn. Als je bang bent voor de dood is dat heel begrijpelijk. De dood is angstaanjagend, maar de dood kan je ook helpen om het leven in een heel ander perspectief te zien. Bijzondere gesprekken hebben we er over gevoerd. Ik heb, zo vertelde Roelie, tegen de mensen gezegd wat ik nog wilde zeggen, gedaan wat ik nog wilde doen.
We spraken er over of er wel of geen leven was na de dood.
Deze gesprekken hebben mij grote schatten opgeleverd.
Roelie is onlangs overleden.
Ze had mij haar wensen kenbaar gemaakt.
En soms is een uitvaartleider ook maar een mens.
Mijn slotwaarden verdwenen in een traan.
Maar koester de mooie gesprekken.