We kennen deze uitdrukking denk ik allemaal wel “ach dat is een ondergeschoven kindje”. Maar weet u dat deze uitdrukking ontstaan is vanwege een begrafenis?
Beetje onwaarschijnlijk zult u denken maar toch is het zo. Heel vroeger vond een begrafenis plaats met een koets getrokken door één of twee paarden.
Als er een, zoals ze vroeger noemden, doodgeboren kindje
(tegenwoordig noemen we dat liefdevoller, een stil geboren kindje) begraven moest worden, dan gebeurde dat met een zogenaamde open koets getrokken door één paard. Het kindje werd dan niet openlijk op de koets geplaatst maar werd onder de bok geschoven de plaats waar de vader en de koetsier zaten. De moeder was er soms gewoon nog niet bij, omdat de begrafenis al meteen na de bevalling moest plaatsvinden.
Zo werd het een rit van woonhuis naar de begraafplaats waarbij de kist niet zichtbaar was, maar letterlijk werd ondergeschoven onder de bok.
Zo is het gezegde ontstaan van een ondergeschoven kindje. Jarenlang hebben veel mensen het gevoel gehad dat rouw en dood van hun dierbare een ondergeschoven kindje was. Het verhaal van een moeder die ongeveer 50 jaar geleden haar zoon van 14 jaar had begraven, vertelde dat er onverwacht een gast bij haar binnen kwam ze had net een moeilijk moment met tranen. Gauw vertelde ze dat ze net uien had staan snijden. Niet durven te vertellen dat er weken na de begrafenis zomaar tranen van verdriet waren. De dood een ondergeschoven kindje. Gelukkig leven we in 2022 en is er veel veranderd. Toch merk en voel ik dat dood en rouw soms nog best een ondergeschoven kindje is. Niet voor niets is er nu de landelijke campagne, de dood praat erover niet eroverheen. Dat is voor mij ook een reden dat ik iedere laatste woensdag van de maand en nu dus op woensdag 30 maart tussen half twee en half vier in de Stefanuskerk aanwezig ben om een antwoord te geven op al uw vragen rondom dood en rouw. Misschien wilt u uw wensen kenbaar maken en of heeft u daar hulp bij nodig wees dan welkom.