We zien deze twee woorden soms staan onder aan een rouwbrief.
De tekst kan tot stand zijn gekomen door heel verschillende gevoelens.
Van oorsprong werd er vanuit het christelijk gedachtegoed de wens uitgesproken om geen bloemen bij een uitvaartkist te leggen.
De reden was dat de dood niet verbloemd hoefde te worden.
De dood hoort bij het leven en de eindigheid van het menszijn op aarde mag zichtbaar zijn, want in de hemel leven wij verder.
Geen bloemen kan ook zijn omdat de opstellers van de rouwbrief zelf voor de bloemen willen zorgen.
Wat ik ook hoor is dat de overledene heeft gezegd ‘geen bloemen als ik dood ben, geef mij die maar als ik leef dan kan ik ze tenminste zelf zien’. Soms vinden mensen het uit kostenoogpunt of uit milieuoogpunt bezwaarlijk dat er bloemen bij hun uitvaartkist gelegd worden.
Op natuurbegraafplaatsen zijn er ook voorwaarden voor het leggen van bloemen.
En toch knaagt het soms.
Laten we haar Carlijn noemen. De oma van Carlijn komt te overlijden. Als uitvaartleider was ik erbij betrokken en oma was zo verstandig geweest om een aantal jaren geleden haar wensen kenbaar te maken. Met als geschreven woorden ‘geen bloemen’.
“Die geef maar bij het leven en dat hoef ik allemaal niet zo”.
Duidelijk en fijn dat ze het heeft opgeschreven zou je denken.
Er was best wat verdeeldheid binnen het gezin. Een schoondochter vond dat er best een enkele bloem bij haar gelegd mocht worden, maar de meerderheid was stellig: geen bloemen. Oma was thuis opgebaard (als dat kan en gewenst is dat de mooiste manier om afscheid te nemen) en ik zie Carlijn die graag een paar vergeet-mij-nietjes bij haar oma had willen leggen. Echter het standpunt was en bleef: geen bloemen.
Verdrietig vertelde ze mij dat. Wat doe je dan? Wat geef je als advies? Ik denk als oma had geweten dat ze een kleindochter had die bloemen wilde leggen, ze zich vast anders had geuit.
Ik heb Carlijn gevraagd om een mooie foto van de bos vergeet-mij-nietjes te maken en die foto bij haar oma neer te zetten.
Op de dag van afscheid heb ik haar gevraagd om een paar mooie vergeet-mij-nietjes mee te nemen.
Haar het advies gegeven om als laatste uit de aula te gaan en de vergeet-mij-nietjes alsnog bij haar oma neer te leggen.
En zo is het gebeurd.
Tuurlijk, het antwoord zal ik nooit krijgen, maar ik ben er bijna zeker van dat als oma het geweten had, ze zeker een glimlach op haar gezicht zou hebben gehad. Carlijn was zo blij met wat ze zo nog met bloemen kon doen.
Maak je laatste wensen kenbaar, maar laat ruimte over voor de ander. Wilt u, naar aanleiding van deze column, van gedachten wisselen over wat er mogelijk is? Welkom op mijn maandelijkse inloopspreekuur in de Stefanuskerk in Beilen.